Την Παρασκευή 10-1 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση – μικροφωνική στην πλατεία Βικτωρίας για την προπαγάνδιση της διαδήλωσης ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τον “Ξένιο Ζευς” στην πλατεία Αμερικής στις 11-1. Μοιράστηκαν και διαβάστηκαν κείμενα, κολλήθηκαν αφίσες στη διάρκεια της δίωρης συγκέντρωσης.
Το κείμενο που μοιράστηκε
Φασισμός σημαίνει θάνατος. Θάνατος στο φασισμό.
Ζήτω ο θάνατος!» φώναζαν οι φασίστες φαλαγγίτες του Φράνκο στην Ισπανία του ‘36. «Ζήτω ο θάνατος!» τιτλοφορείται και το τελευταίο cd του συγκροτήματος του Καιάδα, βουλευτή της χρυσής αυγής Γιώργου Γερμενή. Η συγκεκριμένη ιαχή πολέμου συμπυκνώνει τη βαρβαρότητα, την αποκτήνωση και την ουσία της φασιστικής θεώρησης για τη ζωή και την κοινωνία, σε όποια ιστορική περίοδο κι αν εμφανίστηκε, όποια μορφή κι αν είχε. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε, με τον πιο εμφατικό τρόπο, οι εκτελέσεις και δολοφονίες εκατομμυρίων ανθρώπων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξόντωσης και εργασίας, η αναγωγή των τεχνικών βασανισμού σε “επιστήμη” και η ευγονική.
Γιατί φασισμός είναι η στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής και της καθημερινότητας, η απόπειρα μετατροπής της κοινωνίας σε ένα απέραντο στρατόπεδο, απόλυτα πειθαρχημένο και δουλικό, με τυφλή πίστη στον Ηγέτη, τον Αρχηγό. Είναι η βίαιη θέσμιση του ανταγωνισμού, της κυριαρχίας και της εξουσίας ως καθολικών κανόνων ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων. Ο φασισμός θρέφεται σαν ζόμπι από τους αναρίθμητους αποκλεισμούς και την επιθετικότητα ενάντια σε ό,τι ορίζει ο ίδιος ως διαφορετικό, ξένο, μη υγιές, ανώμαλο. Εβραίοι, τσιγγάνοι, μουσουλμάνοι, έγχρωμοι, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές, αναρχικοί, απεργοί, άτομα με ειδικές ανάγκες και η λίστα δεν τελειώνει… Ο φασισμός ιεραρχεί τις υπάρξεις, τις φυλές και τις εθνότητες σε ανώτερες και κατώτερες, στο όνομα μιας καθαρότητας που μόνο σε βρώμικα μυαλά μπορεί να χωράει. Για τον φασισμό η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αρένα για την επιβίωση, όπου η ζωή, η δημιουργική δραστηριότητα και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια απαξιώνονται, όπου το αλληλοφάγωμα των από κάτω γίνεται νόμος.
Όποτε, όμως, οι φασίστες σήκωσαν κεφάλι κι αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Αντίθετα, είχαν διαμορφωθεί όλες οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε πολλά από τα στοιχεία των φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών να διαπερνούν το κοινωνικό σώμα και να αναπαράγονται από αυτό. Άλλωστε, ο φασισμός και ο εθνικισμός είναι τα παραπαίδια του κράτους και του καπιταλισμού στην πιο ολοκληρωτική τους μορφή. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν σήμερα: σε ποια καθεστώτα παραπέμπει η τωρινή μορφή του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, που φτωχοποιεί και ισοπεδώνει ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας, επιτίθεται λυσσαλέα σε όποιον αντιστέκεται, αστυνομεύει ασφυκτικά με το στρατό κατοχής του και κατασκευάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών; Πόσο συχνές είναι οι ρατσιστικές συμπεριφορές και τα ξενοφοβικά στερεότυπα εδώ και δεκαετίες; Ποια είναι η στάση μεγάλου μέρους της κοινωνίας απέναντι στους ρομά, τους ομοφυλόφιλους και τους μετανάστες; Πόσοι υπερασπίζονται την ανωτερότητα του άντρα έναντι της γυναίκας, της πατρίδας τους έναντι κάθε άλλης πατρίδας, του εγώ τους έναντι οποιουδήποτε άλλου; Πώς λοιπόν βρέθηκαν «ξαφνικά» οι ναζί της χρυσής αυγής στο κοινοβούλιο και ποιοι τους όπλισαν με μαχαίρια και κουμπούρια;
Από την άλλη, δεν παραβλέπουμε ότι οι κοινωνικές διεργασίες αποτελούν μια δυναμική διαδικασία, το αποτέλεσμα της οποίας δε μπορεί να προδικαστεί. Σε συνθήκες κοινωνικής παρακμής -μέσα στις οποίες ο φασισμός βρίσκει έδαφος να χύσει το δηλητήριό του- συνυπάρχει ταυτόχρονα πλήθος ατομικών και συλλογικών αντιστάσεων. Από την πιο απλή χειρονομία αλληλεγγύης, μέχρι την ανάπτυξη δικτύων αλληλοβοήθειας, τις επανασυνδέσεις ρεύματος και τα κοινωνικά ιατρεία. Από τις μοριακές αρνήσεις στις γειτονιές και στη δουλειά, μέχρι την πιο μαζική διαδήλωση ή απεργιακή κινητοποίηση. Από την εναντίωση στους κάθε λογής ρουφιάνους και τους ελεγκτές εισιτηρίων, μέχρι τη δημιουργία αναχωμάτων στους δρόμους απέναντι στους μπάτσους και τους φασίστες. Από τις σιωπές των καταπιεσμένων που υπομένουν, μέχρι τις στιγμές που γίνονται κραυγή, εξεγείρονται κι αγωνίζονται για λογαριασμό όλων.
Παρά τα ελλείμματα, τις αδυναμίες και τα αδιέξοδα τους, οι ζωτικές δυνάμεις αυτής της κοινωνίας δίνουν το “παρών”, κόντρα στην καλλιέργεια του φόβου, της απάθειας και της διαρκούς υποτίμησης της ζωής από την καπιταλιστική μηχανή. Κι εμείς τασσόμαστε ξεκάθαρα με αυτές τις δυνάμεις. Παλεύουμε καθημερινά με τις αντιφάσεις μας, αγωνιζόμαστε και αναζητούμε συνεχώς μονοπάτια προς την οικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστών για την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων της καθημερινότητάς μας. Με σεβασμό στις διαφορετικές δυνατότητες και ανάγκες του καθενός, όπου το χρώμα, το φύλο, η εθνότητα και η σεξουαλική προτίμηση θα αποτελούν κοινωνικό πλούτο και όχι κριτήρια διαχωρισμών. Ξεριζώνοντας την κουλτούρα της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης των ζωών μας σε «ειδικούς», ώστε μέσα από αυτοοργανωμένες διαδικασίες να αποφασίζουμε εμείς και μόνο για την ζωή μας και την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων που θέλουμε. Μέχρι να εκμηδενίσουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Μέχρι να στείλουμε το κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες τους στα βάθη της ιστορίας. Θάνατος στο θάνατο. Ζήτω η ζωή!
Αντιφασίστες-αντιφασίστριες από τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας