επικαιροποίηση προηγούμενου κειμένου του σχήματος
Απέναντι στη βαρβαρότητα της εξουσίας, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης, αλληλεγγύη!
Ήταν ζήτημα χρόνου και μεθόδευσης: από τον εορταστικά στολισμένο σταθμό του Μονάχου που υποδεχόταν το προηγούμενο καλοκαίρι τους πρόσφυγες με το σύνθημα «Καλώς ήρθατε», η «πολιτισμένη» Ευρώπη της ολιγαρχίας, του νεοφιλελευθερισμού, της οικονομικής δικτατορίας και των απο-φασιστικών γραφειοκρατών αποκάλυψε σταδιακά το πραγματικό της πρόσωπο. Ο μεγαλόστομος «ανθρωπισμός» και η θανατηφόρα υποκρισία της πνίγονται στα καθημερινά ναυάγια του Αιγαίου, στις λάσπες της Ειδομένης, στους αγκαθωτούς φράχτες των «εσωτερικών» συνόρων, στις παρελάσεις των φασιστών σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, στους βομβαρδισμούς των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» σε εμπόλεμες χώρες.
Ο σκληρός πυρήνας της Ε.Ε αποσκοπεί να κρατήσει μακριά από την ευρωπαϊκή ψευδοευδαιμονία τους «παρείσακτους» και να κατασκευάσει βαλκανικά ή περιφερειακά «γκέτο», ανάλογα με αυτά που εδώ και δεκαετίες έχει δημιουργήσει επί πληρωμή σε χώρες όπως η Λιβύη, η Αλγερία ή το Μαρόκο. Διακρίνει κυνηγημένους ανθρώπους σε «επιλέξιμους πρόσφυγες» και «απελάσιμους οικονομικούς μετανάστες», με σαφώς κοινωνικά-ταξικά κριτήρια επαγγελματικής ικανότητας, μορφωτικού επιπέδου και θρησκεύματος. Στρατιωτικοποιεί τα σύνορα στη Μεσόγειο, στέλνει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ενισχύει την χωροφυλακή της Frontex και σχεδιάζει τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών που θα πετούν πάνω από την ήπειρο για να ελέγχουν τις ακτές της Μεσογείου. Εγκλωβίζει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στα κατά τόπους σύνορα. Δημιουργεί «σημεία διαλογής»-προσωρινά στρατόπεδα συγκέντρωσης (hot spots) διωκόμενων από τους πολέμους και τη φτώχεια της Αφρικής και της Ασίας και ανακηρύσσει περιοχές σε «ζώνες τράνζιτ», φυλακές υποχρεωτικής παραμονής δηλαδή. Μ’ ένα λόγο, τελειοποιεί την περίφραξη και την απώθηση από ένα φρούριο που χωράει μόνο όσους κρίνει κατάλληλους προς εκμετάλλευση, όσους επιλέξει για να δουλέψουν φθηνά και πειθαρχημένα στις παραγωγικές μηχανές της. Ή μήπως δεν «αντέχει» να τους θρέψει, όταν κάθε Eυρωπαίος πετάει κατά μέσο όρο 250-300 κιλά τρόφιμα το χρόνο; Την ίδια στιγμή που τα δύο ευρώ ημερησίως, με τα οποία επιδοτεί τα βοοειδή, είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των χώρων του «τρίτου» κόσμου. Καπιταλισμός: ένα παρασιτικό σύστημα που συντηρείται και ευημερεί καταστρέφοντας την συλλογική κοινωνική ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε εμπόρευμα και αναζητώντας διαρκώς νέους τρόπους εκμετάλλευσης.
«Η σκοτεινή ήπειρος»
Ένας νεοφιλελεύθερος «αντιρατσισμός» που παζαρεύει ποσοστώσεις ζωής και θανάτου, ένα κοινωνικό και ταξικό ξεσκαρτάρισμα «περισσευούμενων» ανθρώπων: ο μέχρι πρότινος ευπρόσδεκτος «μορφωμένος» Σύρος και ο παντοτινά ανεπιθύμητος «ανειδίκευτος» Αφγανός, Μπαγκλαντέζος ή Πακιστανός, ο «πολιτισμένος χριστιανός» και ο «επικίνδυνος μουσουλμάνος». Ζωές αβίωτες, στα χέρια μιας πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ευρωπαϊκής ελίτ που έρχεται να «διαχειριστεί» τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση που η ίδια δημιουργεί με τους πολέμους που διεξάγει στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία. Με την περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική ερήμωση που προκαλούν οι πολυεθνικές εταιρείες της. Με τις πωλήσεις όπλων που διασφαλίζουν τα πετρελαϊκά της συμφέροντα. Με τη στήριξη ολοκληρωτικών καθεστώτων, πολυεθνικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών μαφιών. Με την υποδαύλιση εμφυλίων και καταστροφικών συγκρούσεων. Με την κοστολόγηση -εκτός των μισθών και των συντάξεων-, της ζωής και του θανάτου κατατρεγμένων ανθρώπων. Με τις προαποφασισμένες δολοφονίες-πνιγμούς στους «υγρούς τάφους» των ευρωπαϊκών θαλασσών και τις μαρτυρικές δοκιμασίες στα δύσβατα βουνά.
Η εύκολη «καταγγελία» των «χωρών του Βίζενγκραντ» που κάνουν τη βρώμικη δουλειά για την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς και της ακροδεξιάς Ουγγαρίας που υψώνει φράχτες και στήνει δικαστήρια σε τροχόσπιτα στα σύνορά της, καταδικάζοντας ανθρώπους που «μπαίνουν παράνομα στη χώρα», και η «δημοκρατική» ρητορική περί «δικαιωμάτων» επιχειρούν να κρύψουν την πραγματικότητα: τη βαρβαρότητα των κρατών που αποφασίζουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν, είτε μέσα στις χώρες τους είτε στα σύνορα με την «αναπτυγμένη Δύση» είτε στις διαδρομές της απελπισίας και της εκμετάλλευσης μέσα σε βάρκες, σε φορτηγά, με τα πόδια. Για να βρεθούν τελικά αντιμέτωποι, αν επιβιώσουν, με την ξενοφοβική φρενίτιδα που έχει αρχίσει να εκδηλώνεται μαζικά με διαδηλώσεις, επιθέσεις και εμπρησμούς εναντίον κέντρων υποδοχής μεταναστών στη Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στη Τσεχία και την ταυτόχρονη άνοδο ακροδεξιών, εθνικιστικών και ισλαμοφοβικών κομμάτων και οργανώσεων. Ειδικά η Δανία δεν αρκείται στα παραπάνω: προχωράει ακόμη και στην αρπαγή των τιμαλφών και χρημάτων που καταφέρνουν να διασώσουν οι μετανάστες.
Στη «μαύρη διεθνή» της Ευρώπης, εκτός από την ελληνική «χρυσή αυγή» και την νεοσύστατη «εθνική ενότητα», προστίθενται οι λεπενικοί, οι «καθαροί Φιλανδοί», το γερμανικό pegida, ο ουκρανικός ναζιστικός «δεξιός τομέας», το ναζιστικό κόμμα «η Σλοβακία μας». Τις θεωρίες τους -τον αντισημιτισμό, τον αντιμουσουλμανισμό, τη δαιμονοποίηση των Ρομά- έρχεται να πριμοδοτήσει η πρόσφατη συμφωνία Ε.Ε-Τουρκίας για τη μετανάστευση.
Πρόκειται για μια συμφωνία-«θανάσιμο χτύπημα για το δικαίωμα στο άσυλο», κατά την Διεθνή Αμνηστία, το επισφράγισμα της ποινικοποίησης της μετανάστευσης και του στρατοπεδικού εγκλεισμού. Καταπατώντας την συνθήκη της Γενεύης και το Διεθνές Δίκαιο, η Ευρώπη, μαζί με τη συνέχιση του πολέμου, πληρώνει τις γειτονικές με τη Συρία χώρες (Ιορδανία, Λίβανο, Τουρκία) για να «συγκρατήσουν» ανθρώπους που αντιμετωπίζονται ως «επικίνδυνοι εισβολείς», «μολυσμένοι αλλόθρησκοι», «μεταμφιεσμένοι τζιχαντιστές», «πακέτα προς επιστροφή». Αναγνωρίζει ντε φάκτο ως «ασφαλή χώρα» την Τουρκία, κλείνοντας τα μάτια στα εγκλήματα που διαπράττει η κυβέρνησή της σε βάρος των Κούρδων (μόνο κατά το διάστημα Αυγούστου 2015-Φεβρουαρίου 2016 πάνω από 492 άμαχοι δολοφονήθηκαν στο τουρκικό Κουρδιστάν). Καταγγέλλει υποκριτικά τα κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων και μετατρέπεται η ίδια στον καθολικό στρατηγικό διακινητή με πολύπλευρα πολιτικά και οικονομικά κέρδη (νέες επενδύσεις και «δημιουργία θέσεων εργασίας» στον κλάδο της βιομηχανίας, των μεταφορών, των κατασκευών, της ασφάλειας, των επιδοτούμενων προγραμμάτων των μκο). Θεσμοθετεί τη λειτουργία των κέντρων κράτησης μεταναστών και των στρατιωτικοποιημένων κέντρων επιλογής υποψηφίων προς μετεγκατάσταση με βάση εθνοτικά κριτήρια. Καθώς όμως η μετεγκατάσταση κάθε Σύριου στην Ευρώπη εξαρτάται από την απέλαση ενός άλλου «παράτυπου μετανάστη» στην Τουρκία, δηλαδή από την ύπαρξη ενός ανθρώπου που έχει ήδη διακινδυνεύσει τη ζωή του για να διασχίσει τα θαλάσσια σύνορα, νομοθετεί ωμά και απερίφραστα το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Και από τις αρχές του χρόνου είναι πάνω από 400 οι ζωές που έχουν χαθεί στο Αιγαίο, ενώ συνολικά στη Μεσόγειο, το 2015, περίπου 4.000 άνθρωποι πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν τις ευρωπαϊκές ακτές.
Η νεοφιλελεύθερη δεξιά Ε.Ε, όπως εργαλειοποίησε την «κρίση του ευρώ» για να εγκαθιδρύσει παντού την λιτότητα, με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιεί ως άλλοθι την «προσφυγική κρίση» για να επεκτείνει ένα κάστρο όπου το κεφάλαιο και τα εμπορεύματα κυκλοφορούν ανεμπόδιστα, ενώ οι μετανάστες συνθλίβονται από γραφειοκρατικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς. (Πράγμα που ανάγλυφα αποτυπώνεται στους δύο μεθοριακούς σταθμούς που οδηγούν από τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας στην κεντρική Ευρώπη: στον ένα, στην Ειδομένη, χιλιάδες απελπισμένοι παίζουν την «τύχη» της ζωής τους καθημερινά, ενώ, μόλις 3 χιλιόμετρα πιο μακριά, στους Ευζώνους, οι έχοντες μετακινούνται ανενόχλητα για να τζογάρουν στα καζίνο της γειτονικής χώρας).
Συνθήκες, χαρτιά, σφραγίδες… ρουλέτα με μπίλια το αίμα και την δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο συστηματικός διωγμός των μεταναστών από όλες σχεδόν τις χώρες της Ε.Ε δεν είναι ένα περιστασιακό φαινόμενο ξενοφοβίας και ρατσισμού, αλλά εγγενές στοιχείο του λεγόμενου ευρωπαϊκού πολιτισμού που, μεταξύ των άλλων, γέννησε, μην το ξεχνάμε, δύο παγκόσμιους πολέμους, τον φασισμό, τον ναζισμό, τη δουλεία και την αποικιοκρατία.
Περίφραξη, υποκρισία και κοινωνικός δαρβινισμός
Εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα συρματοπλέγματα σε σύνορα, κέντρα κράτησης, φυλακές, χώρους επιτήρησης, καταγραφής, «φιλοξενίας» κ.λπ. Παντού χάλυβας της ευρωπαϊκής και ελληνικής μεταλλουργίας δηλαδή, για να «επιστρέψουμε» στις ρίζες της Ε.Ε., την «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα», που ιδρύθηκε το 1952 και σκοπό είχε να θέσει την παραγωγή και εμπορία του άνθρακα και του χάλυβα, δηλαδή των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας, υπό την κοινή διαχείριση των πρώην εμπολέμων κρατών.
Συρματόπλεγμα στα σύνορα της Ουγγαρίας με την Σερβία και την Κροατία, φράχτης στα σύνορα με την Ρουμανία και την Αυστρία, συρματόπλεγμα στα σύνορα της Σλοβενίας με την Κροατία, φράχτης στα σύνορα της Σερβίας με την Βουλγαρία και την Δημοκρατία της Μακεδονίας, στρατός στα σύνορα του Βελγίου με την Γαλλία, φράχτης στα σύνορα της Βουλγαρίας με την Τουρκία, κοινές στρατιωτικές περιπολίες Ιταλίας και Αλβανίας, ενώ έγερση φραχτών έχουν προαναγγείλει και τα κράτη της Βαλτικής, με τον φόβο ότι θα αποτελέσουν την νέα διαδρομή για τους μετανάστες μετά το κλείσιμο της βαλκανικής οδού, καθώς και η Λετονία και η Εσθονία στα σύνορά τους με την Ρωσία. Και η Ελλάδα, λειτουργώντας ως εμπροσθοφυλακή της Ε.Ε και με τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ, επεκτείνει τον φράχτη του Έβρου, τον πρώτο που υψώθηκε στην Ευρώπη, στα θαλάσσια σύνορά της. Αποτέλεσμα; Πολλαπλασιασμός των πολύνεκρων ναυαγίων στη Μεσόγειο και το Αιγαίο, όπως ακριβώς συνέβη και με το φράχτη, αφού το ταξίδι την Ευρώπη γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Γιατί κανένα μέτρο καταστολής δεν μπορεί να αποτρέψει την προσπάθεια απελπισμένων ανθρώπων να διαφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας.
Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, στους οποίους δεν αναγνωρίζεται προσφυγική ιδιότητα, δεν έχουν να περιμένουν παρά την απέλαση ή την κράτηση, σε κλειστά στρατόπεδα όπως η Αμυγδαλέζα χτες, η Κόρινθος, το Ελληνικό και οι χώροι διαχωρισμού και ταυτοποίησης εντός των hot spots στα νησιά σήμερα. Εκατοντάδες άνθρωποι από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Ιράν, τις Ινδίες και την Βόρεια Αφρική απελάθηκαν τις τελευταίες μέρες από την Ελλάδα, για να βρεθούν έγκλειστοι σε κανονικές φυλακές στην Τουρκία. Μοναδική «διέξοδος» η υποβολή αιτήματος ασύλου, με εντελώς αβέβαιη έκβαση όμως.
Μια χώρα σε κατάσταση «διαρκούς έκτακτης ανάγκης» που γίνεται τρόπος ύπαρξης του συστήματος και στρατοπεδοποίησης όλων όσων είναι «εκτός τόπου» μέσα σε «ενδιάμεσους τόπους», σε γκετοποιημένους καταυλισμούς, εκτός αστικού ιστού, όποια και αν είναι η ονομασία τους («κέντρα κράτησης», «υποδοχής», «προαναχωρησιακά» κ.λπ.). Γιατί ακόμη και όταν πρόκειται για «ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας», η μαζική διαβίωση μπορεί να προκαλέσει συνθήκες καταυλισμού, απανθρωποποίησης, «διαχείρισης του χώρου, του χρόνου και των αναγκών» από μια εξουσία στρατιωτικού ή αστυνομικού τύπου, που ρυθμίζει τι επιτρέπεται και τι όχι, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει κ.ά. Επιπλέον, οι στρατοπεδικού τύπου εγκαταστάσεις, τα εγκαταλειμμένα στρατόπεδα που μετατρέπονται σε «κέντρα καταγραφής» ή «μετεγκατάστασης» και η χρησιμοποίηση στρατιωτικών ή αστυνομικών δυνάμεων σε ρόλους συντονισμού της σίτισης, της «υγειονομικής κάλυψης» ή της «φύλαξης, «νομιμοποιούν» κοινωνικά τον στρατό και την αστυνομία ως μηχανισμούς που μπορούν να υποκαθιστούν το καταρρέον «κοινωνικό κράτος» και να διευκολύνουν προσπάθειες χειραγώγησης ή αλλοίωσης των πρακτικών της αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αναγκαστική «εκκαθάριση» της πλατείας Βικτωρίας από τους μετανάστες μετά από απαίτηση του Καμίνη, ενώ την ίδια στιγμή, σε μια άλλη πλατεία, στο Σύνταγμα, συγκεντρώνονταν, με την υπερπροβολή των μέσων ενημέρωσης, είδη πρώτης ανάγκης για τους ίδιους ανθρώπους.
Κυνισμός και υποκρισία. Όταν οι Έλληνες σε ποσοστό 63% απαντούν ότι η χώρα δεν θα πρέπει να δεχτεί μονιμότερη εγκατάσταση προσφύγων στην Ελλάδα. Τους συμπονούμε, αλλά μακριά από εμάς. Μακριά από τη χώρα, μακριά από τις θάλασσες, μακριά από τις πλατείες, μακριά από τις γειτονιές, μακριά από τους δημόσιους χώρους. Ακόμη και μακριά από τα νεκροταφεία μας, που δεν χωράνε τους πεθαμένους, όπως οι πόλεις μας δεν χωράνε τους ζωντανούς. Και μπορεί η ακροδεξιά ρητορεία να έχει υποχωρήσει προσωρινά, τη θέση της όμως έχει πάρει ένας γενικευμένος λόγος περί «κακόμοιρων προσφύγων» και «παράτυπων μεταναστών». Η Ελλάδα-στρατόπεδο συγκέντρωσης του πρόσφατου παρελθόντος προβάλλεται τώρα ως «κοιτίδα φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης». Και, ω του θαύματος, μη κυβερνητικές οργανώσεις, παγκόσμιοι ανθρωπιστικοί οργανισμοί και μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν «ανθρώπους» που μέχρι τώρα ήταν αόρατοι, κυνηγημένοι ή ανεπιθύμητοι «λαθρομετανάστες».
Παράλληλα όμως, το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι απόπειρες πολιτικών, παπάδων και συστημικών μέσων ενημέρωσης για το ξέπλυμα της ναζιστικής χρυσής αυγής, ιδιαίτερα μετά την αποφυλάκιση του δολοφόνου Ρουπακιά. Παρόλο που ο αρχηγός της ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη» για τις δολοφονίες, ομολογώντας ότι το κόμμα του είναι εγκληματική οργάνωση και κλείνοντας το μάτι στους ιδεολόγους ναζιστές, οι ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν, τα φασιστικά στοιχεία άλλωστε δεν έλειπαν ποτέ από την ελληνική κοινωνία: από τον Μεταξά και τους συνεργάτες των ναζί, μέχρι τους παρακρατικούς του εμφυλίου πολέμου και τη χούντα, είτε ενσωματωμένα στη δεξιά παράταξη είτε διάσπαρτα σε άλλα κόμματα. Η δίκη περνάει σχεδόν απαρατήρητη, με προσχηματικές καθυστερήσεις, και η αρχηγική κλίκα κυκλοφορεί ελεύθερη, ενώ στελέχη και συνοδοιπόροι αναδιοργανώνονται προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους και να επανεμφανιστούν με νέο προσωπείο, οι ίδιοι που μέχρι πρότινος δήλωναν: «Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Τίποτα! Ό,τι κινείται, σφάζεται». Έτσι, τα τάγματα εφόδου, αφού αποσύρθηκαν σ’ ένα βαθμό από τους δρόμους, σταδιακά επανέρχονται, τελευταία και με τον μανδύα του «stop ισλάμ» στον Πειραιά, ενώ τα χίλια πρόσωπα του νεοελληνικού φασισμού βρίσκουν πάντα αφορμές για να φανερωθούν: καταστροφές σε βάρκες με μετανάστες εν πλω στα νησιά, συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων» στη Χίο και τη Βέροια, εμπρηστικές επιθέσεις σε υπό διαμόρφωση στρατόπεδο στα Γιαννιτσά, γουρουνοκεφαλές στο Σχιστό και στην Σκύδρα, όργωμα του αεροδιαδρόμου στον Αξιό για να αποτραπεί η δημιουργία χώρου καταυλισμού, κρυψώνα με εκρηκτικά δίπλα στον καταυλισμό του Σχιστού, ολόκληρο οπλοστάσιο χρυσαυγιτών στην Κρήτη.
Η αλληλεγγύη ως πράξη αντίστασης
Ο φασισμός ή ο ρατσισμός έχει πολλές εκφράσεις. Υπάρχει στους δρόμους και στο ίντερνετ, κάποιες φορές είναι ηχηρός, άλλες ανείπωτος. Άλλοτε σωπαίνει μπροστά στην πείνα του μετανάστη στην πλατεία Βικτωρίας, άλλοτε στήνει ψευτοεπιτροπές κατοίκων που βρωμάνε μισαλλοδοξία, άλλοτε αδιαφορεί για την εξαθλίωση στους προσωρινούς χώρους παραμονής και διέλευσης ή κλείνει τα μάτια για τους θανάτους στα σύνορα. Προέρχεται από κάθε τάξη και κάθε κομμάτι της κοινωνίας. Και επιδιώκει πάντοτε την «εσωτερική εκκαθάριση» από τον κοινό εχθρό και την «εξωτερική επέκταση», είτε με την απροκάλυπτη δολοφονική βία είτε με την συγκαλυμμένη εθνικιστική και μισάνθρωπη κραυγή.
Εμείς τον θάνατο δεν θα τον συνηθίσουμε ποτέ. Δεν θα πάψουμε να βλέπουμε μέσα στον κάθε άνθρωπο, τον κυνηγημένο, τον καταπιεσμένο, τον εξαθλιωμένο, όλη την ανθρωπότητα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι το κύριο σύνθημα των φασιστών ήταν: «Ζήτω ο θάνατος». Και σήμερα ο θάνατος είναι σε πρώτο πλάνο, τον μεταδίδουν απευθείας οι ίδιοι οι παραγωγοί και έμποροί του.
Μαζί μας είναι κι άλλοι, διασκορπισμένοι στα πλήθη της αδράνειας και της απάθειας, που καταλαβαίνουν τι σημαίνει ξεριζωμός, πείνα, αλληλεγγύη. Που δεν αποδέχονται τον κανόνα του νεοφιλελεύθερου δόγματος: οι ισχυροί να γίνονται ισχυρότεροι, ενώ οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι να πασχίζουν για την επιβίωσή τους. Που αντιμάχονται την εξουσία και τους υπηρέτες της, την εκμετάλλευση και τους ηγεμόνες της. Που στήνουν οδόφραγμα στις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις. Που αυτοοργανώνονται σε αυτόνομα δίκτυα και ομάδες συντονισμού για να μοιραστούν με τους μετανάστες και τις μετανάστριες φαγητό, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, ανθρωπιά, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ελευθερία, αλληλεγγύη.
Και όσο διαχέεται στη δημόσια σφαίρα η αλληλεγγύη, όσο δυναμώνει η στήριξη προς τους μετανάστες και τις μετανάστριες, από την Βικτώρια μέχρι την Ειδομένη, τόσο περιθωριοποιεί τις ρατσιστικές και φασιστικές επιδιώξεις, διαρρηγνύει την ατομικότητα της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας», σπάει στην πράξη το κέλυφος των ξενοφοβικών συνθημάτων και των μισαλλόδοξων αντιλήψεων και κόβει τη φόρα όχι μόνο των εθνικιστών, των νεοναζιστών και των λοιπών φυραμάτων, αλλά και όσων διαθέτουν την «κοινή λογική» και δελεάζονται από την τρομοκρατία του τύπου «οι ξένοι θα μας πάρουν τις δουλειές», «θα μας μολύνουν με αρρώστιες», «θα αλλοιώσουν τα εθνικά χαρακτηριστικά μας».
Για εμάς η κοινωνική αλληλεγγύη βρίσκεται στον αντίποδα της χριστιανικής ελεημοσύνης, του τηλεοπτικού μελοδράματος και της εμπορεύσιμης συμπόνιας. Εξηγεί και αντιπαλεύει την ανισότητα, τον ανταγωνισμό, την εκμετάλλευση, την ανελευθερία, τον σοβινισμό. Δε «βοηθάει» απλά τον άλλο, προσπαθεί να ενθαρρύνει μορφές αλληλοβοήθειας. Είναι η δική μας έμπρακτη απάντηση, η δική μας πολιτική δήλωση και πρακτική. Τη διακρίνει ανιδιοτέλεια και συνειδητότητα, υπερβαίνει έναν αυτοαναφορικό μικρόκοσμο και προσπαθεί να κατανοήσει τη θέση του άλλου, να ταρακουνήσει συνειδήσεις, όχι για να «δωρίσει» αφ’ υψηλού τη φιλανθρωπία μιας σακούλας με τρόφιμα και ρούχα, αλλά για να επιχειρήσει να χτίσει τις βάσεις μιας «κοινότητας», την αίσθηση του ανήκειν. Στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων, στις σχολικές τάξεις, στους χώρους εργασίας, η κοινωνική αυτοοργάνωση και η δημιουργία μιας κοινής καθημερινότητας «ντόπιων» και «μεταναστών» μπορούν να συνθέσουν προτάγματα χειραφέτησης, από το να «πέσουν τα συρματοπλέγματα και τα σύνορα» μέχρι το να «πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας», μπορούν να παράγουν ριζοσπαστικούς τρόπους παρέμβασης και αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Να ρίξουμε σύνορα, φράχτες και τείχη που οδηγούν στο θάνατο
Να κατέβουμε στα λιμάνια, στους δρόμους, στις γειτονιές
Να μοιραστούμε με τους μετανάστες και τις μετανάστριες ανάγκες, αγώνες και ελπίδες
Αντιφασίστες-αντιφασίστριες από τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας